Een aantal maanden geleden liet de kinderarts al eens vallen dat het misschien goed voor Yippe zou zijn als hij naar het medisch kinderdagverblijf zou gaan. De pedagogisch werkers en verpleegkundigen daar zijn gespecialiseerd in kinderen met eetproblemen.  Naast het observeren van Yippe, zou het ook voor mij wat ruimte betekenen. Want het is allemaal best intensief.

Pfff, mijn kleinste mannetje niet om mij heen… al was het maar een dag…. ik moest er niet aan denken. Maar gelijk met die gedachte wist ik ook dat de kinderarts een punt had. Het was aan ons, we kregen de tijd om aan het idee te wennen en een besluit te nemen.

Met de opname voor het plaatsen van de sonde, polste de kinderarts hoe we erin stonden. We deden eerder stappen achteruit dan vooruit. Het zou de kinderarts duidelijkheid gaan geven als het team van het mkdv kon observeren wat Yippe wel en niet deed met eten. Ook zij had nu meer handvaten nodig. We stemden ermee in en Yippe kwam op de wachtlijst.

Eerst ben ik natuurlijk langsgegaan samen met Yippe om kennis te maken en een rondleiding te krijgen. Als elk nadeel een voordeel heeft, dan is het voordeel van een mkdv wel de grote ruimte dat er is voor rolstoelen etc. Ook is er meer rust en meer begeleiding. Iedereen is met de kinderen bezig. En wat het kind nodig heeft staat voorop. Mijn zorg dat Yip daar niet zou gaan slapen omdat hij niet zelf in slaap kan vallen en gedragen moet worden, werd direct overboord gegooid. Heeft Yip dit nodig, dan doen ze het op zijn manier. Een heel geruststellende gedachte!!

Afgelopen vrijdag was het zover; Yip kon starten. Zijn eerste wendag. Slik. Ik zag er tegenop. In de auto ernaartoe kwamen de tranen al en dan moest ik nog naar binnen! Yip is zo ongeveer verkleefd met mij. Het alarm gaat af als ik uit het zicht ben. En nu moest ik hem achter gaan laten… Maar we hadden een plan gemaakt. Ik bleef eerst nog een uur erbij op de groep en zou daarna, met het eten, weg gaan om hem na een uur weer op te halen. Langzaam wennen, voor ons beide. Yip besloot anders; hij ging lekker spelen, zocht af en toe steun bij mij, vond een bal en gaf geen kick toen ik vertrok. Wat een kanjer!!

Ik kreeg via de app meerdere foto’s gestuurd met berichten hoe goed het ging. Hij at bijna een hele peer!!!! Ik viel om! En omdat het zo goed ging besloten we dat hij de lunch ook nog mee zou eten en dat ik hem daarna op zou halen. Die lunch ging ook super; bijna een halve boterham! Wat hij in een week eet, nu in een ochtend! Een goed begin is het halve werk! Nu weten ze wat hij kan en dat is heel fijn.

Al met al ging het dus boven verwachting goed! Zo fijn!! Ik ben zo trots op Yip! Vrijdag gaan we voor wat meer uren en ook proberen om te slapen daar. Ook weer spannend maar ik heb er alle vertrouwen in. Maar wennen is het wel.