Volgende week is ons jongste zoontje alweer 1,5 jaar. Wat een bewogen 18 maanden hebben we al achter de rug. Geen idee wat er nog komen gaat . Een avontuur is het zeker.

We dachten dat we alles wel hadden meegemaakt bij ons 4e kindje. Gebroken nachten, veel huilen tot we de oorzaak hadden gevonden, niet slapen, nee deze keer waren we op alles voorbereid. Dachten we….

Er gebeurde veel afgelopen jaar. In januari een baby erbij en in juli besloten we, toch nog onverwacht, te verhuizen. Dat verhuizen moest snel gebeuren want we wilden de oudste kinderen direct na de zomervakantie laten starten op hun nieuwe school. Binnen 10 weken hadden we het rond en verhuisden we naar een klein dorpje in West Friesland. Ook even wennen.

Yippe groeide goed. Hij was fanatiek flesweigeraar, maar zolang ik in de buurt was ging dat prima. Met 6 maanden zijn we gestart met vaste voeding aan te bieden. Net zoals bij de anderen. Hij speelde, proefde en probeerde wat al dat eten was. Van een lepel wilde hij niets weten.  Net voor zijn 1e verjaardag (de borstvoedende moeders weten vast hoe frustrerend dat was) stopte hij met drinken aan de borst en dronk alleen nog maar uit de fles. (?) Yip heeft blijkbaar  graag zelf de touwtjes in handen. In december bleek hij te zijn afgevallen en omdat hij ook altijd verkouden was en ontzettend slecht sliep, werden we doorgestuurd naar de kinderarts.

Omdat zijn groei bleef stilstaan en we eigenlijk moesten constateren dat hij niets at en steeds minder ging drinken, kwamen we bij het Eetteam in het ziekenhuis terecht. Daar troffen we eindelijk een kinderarts aan die wist waar ze het over had, zag hoe beroerd Yip zich eigenlijk voelde en hoe zeer wij op ons tandvlees liepen na al die maanden. Nachten van 1,5 uur slaap waren gewoon. De andere uren liepen we enkel rond met hem. Hij had al weken geen plasluiers meer en dronk net 200 ml op een hele dag. Vast eten weigerde hij al helemaal. We zijn gestart met logopedie. Yippe moest opnieuw leren eten. Heel langzaam van enkel gepureerd en vloeibaar moesten we gaan opbouwen naar hapjes eten.We hebben keihard gewerkt om Yippe weer wat te laten eten en drinken. Heel minimaal is dat gelukt. Hij beheerst de techniek van eten. Kan op een goede dag een halve boterham eten en ook een week niks. Zijn groei staat nog steeds stil. Begin mei hakten we samen met de kinderarts een lastige dikke knoop door: Yippe kreeg een sonde. Hij moest simpelweg voeding binnen gaan krijgen om zich lekkerder te gaan voelen, te gaan groeien en slapen (!). Altijd maar ziek of onderweg, het kon zo niet langer.

Sondevoeding is je vriend en je vijand. Er komt voeding binnen, eindelijk, maar het kan ook “lui” maken en de interesse in eten helemaal laten verdwijnen. Dat maakte de keuze ervoor ook zo lastig. Yippe at al nagenoeg niks, veel te verliezen hadden we niet. Er veranderde nog niet veel. Het is nog erg zoeken naar welke voeding en hoeveel hij aankan in ml. Was hij vorige maand tot onze grote vreugde wat aangekomen, een maag -darm virus deed die grammen er weer afvliegen. Na dat virus besloten we om 24-uur per dag sondevoeding te gaan geven om zijn maag wat rust te geven. En dat gaf zoveel rust in zijn maag dat Yip ook weer wat meer begon te eten! Fantastisch! Het is maar weinig, maar de deur staat weer op een kier! En daarbij is hij ook nog 400 gr aangekomen!! Feest!!

Het is zo bizar dat als je al 3 kinderen hebt die eten als bootwerkers en er bij ons nooit left overs zijn, ineens je kleinste mannetje niet eet. Eten, je kan niet zonder! En eten is ook genieten, samenzijn, delen, een eerste levensbehoefte.

Er is tot nog toe geen oorzaak gevonden. Medisch is alles uitgesloten. Ik kwam er achter dat er een vereniging is voor ouders van kinderen met chronische voedselweigering en sondevoeding: Nee Eten! En op Facebook zijn ook diverse groepen over dit onderwerp. Fijn, om je vragen te kunnen stellen aan ervaren ouders in een wereld van sondevoeding en niet eten. Om ervaringen te kunnen delen en je frustraties en verdriet te uiten. Het doet veel met je, zowel voor Yip, ons als ouders, zus en broertjes en ons als gezin. Ik wil het delen. Het moet eruit, het hoofd leger. Vandaar deze blog.